Hoe Bali ons bedwelmt

Op 't moment van dit schrijven zijn we op Gili Air, een piepklein eilandje bij Lombok. Maar laten we nog even terugkijken naar onze tijd op Bali waar we op 18 januari zijn aangekomen. Ik probeer heus het kort te houden, maar het lukt niet erg. Te veel te vertellen! Wil je plaatjes zien ga dan naar de fotosite.


Horen, zien en...
Bali....is prachtig, is druk, is veel. Je kan het een uitdaging voor al onze zintuigen noemen. Uiteraard sloeg ons bij aankomst in Denpasar de warmte om de oren, aangevuld met de klamheid die bij het regenseizoen hoort. Wennend aan deze nieuwe situatie hebben we in Denpasar vooral rustig rondgelopen rondgekeken. Dan heb je de geuren. Die van uitlaatgassen van de overal aanwezige scooters die als kuddes bizons over de prairie hun benzinewolken door de straten uitstoten. Verder is de indringende geur van wierook steeds om je heen. Dagelijks offeren de vrouwen hier meermaals aan allerlei Hindu- en lokale goden. Elk gebouw, dus ook een winkel, pompstation of bank, heeft een eigen tempeltje of altaartje waar de goden worden verwend met hapjes, bloemen en rokende geurstokjes. En wat is er verder nog, ach zoveel te zien... tempels, jungle, rijstvelden.... Het pittige eten en het geluid van verkeer en ondernemers naar toeristen (Taxi! Taxi! Maybe tomorrow? Or dinner? Massage?) maken de ervaring compleet, bedwelmend.


Tjillen dus!
Niet gek dus dat we besloten Indonesië als rustige tussenstop te gebruiken na het rondreizende circus in Nieuw Zeeland, anticiperend op het uitdagende China. We ondernemen hier niet al te veel, en blijven langer op een plek. Zo hebben we in Ubud een week bij kunstenaar Londo in een bungalow gezeten. Uitzicht over de rijstvelden, lezen, mediteren en af en toe met de scooter naar ‘de stad’ voor een hapje. Die scooter was een enorm leuk vervoersmiddel omdat je opeens niet meer herkenbaar bent als toerist maar met je helm op tussen de Balinezen scheurt. Ha! Eindelijk niet dat oeverloze gevraag en gezeur aan je hoofd. De scooter heeft ons op menig tochtje meegenomen met als hoogtepunt een drie dagen durende verkenning van het zuiden waar we er tijdens een spannende rit naar een vulkaan achter kwamen dat zonder regenkleding het erg NAT is om 6 uur durende stortbuien te weerstaan. Hilarische taferelen, en heel veel leuke types leren kennen die ons tijdelijk onderdak boden. Een wandeling over de vulkaan heeft het niet mogen worden, wel een prachtige tocht door de rijstvelden in Tirtagangga. “If not now, maybe in a next life” is een veelgehoorde uitspraak hier. Bali is klein, maar is er zoveel te doen en te zien, dat ik me wel afvraag of we die rust echt ‘gepakt’ hebben.. Het moet een geruststellend idee zijn dat je als Hindu waarschijnlijk genoeg tijd hebt om gereincarneerd en wel verder kunnen gaan met je bezigheden in een volgend leven.

Selamat siang, ook namens Pim,
Jantine