Het Grote Tibet-avontuur
We zijn in Tibet. Ja, je leest het goed, we zijn in Tibet. Niemand die ons nog uit Tibet krijgt. En dat middenin het politiek gevoelige maart, gedurende een dikke twee weken, met maar een handvol andere buitenlanders.
Pim, Katie en ik hebben een enorm spannende week achter de rug en zijn hier eergisteren met stijve schoudertjes en gerimpelde voorhoofdjes uit de trein gestapt. Uiteindelijk hebben we op drie verschillende plaatsen in China -en die liggen NOGAL ver uit elkaar- visumaanvragen gedaan. Door al het geregel de afgelopen drie weken mochten we dan wel een blackmarket treinkaartje en een entreebewijs voor Tibet hebben, maar inmiddels zou ons visum nog maar heel even geldig zijn. Onze eerste aanvraag was namelijk verpest doordat we hadden verteld dat we naar Tibet gingen. Dom! Nooit eerlijk zijn tegen Chinese officials. Met een onzinverhaal zijn we 500 km verderop wel door de procedure gekomen en hebben drie uur voordat de trein vertrok ons verlengde visum opgehaald. Eindelijk!! Na drie weken stress en twee maanden voorbereiding was het dan allemaal gelukt. Willen we op de trein stappen, staan we op het verkeerde station!! Verschrikkelijk. Met gezwinde spoed ook deze drempel overkomen en rennend en puffend vonden we ons plekje in de trein.
De treinreis (de hoogste van de wereld, nl gemiddeld 4500m!) was prachtig qua omgeving en zeer bijzonder; we zaten twee dagen en nachten opeengepakt met duuzend chinezen/tibetanen op een veel te kleine ruimte, en als ik er nou bij vertel dat hun persoonlijke hygiene toch echt wat anders is dan die van ons, dan begrijp je dat we regelmatig ons verstand op nul moesten zetten. Ik was de hele reis intens zenuwachtig dat de politie achter ons aan zou komen en we zijn ook flink aan de tand gevoeld, bijna van de trein gegooid maar.... daar rolde de trein na 48 uur Lhasa binnen op 17 maart 2010, 16.30u. Het mooiste moment van deze vakantie was het zien van Lobsang, onze gids, met wie we al twee maanden contact hebben en die we nu eindelijk mochten ontmoeten. We kregen een witte sjaal als welkom en maakte letterlijk een rondedansje arm in arm. WOW!! We zijn er!! Hij was net zo blij als wij.
En nu na twee dagen Lhasa, het bezoeken van kloosters, het ontmoeten van zo veel mooie mensen, het onderworpen zijn aan regels (niet na 21u naar buiten, niet praten met Tibetanen, geen foto's maken van politie, geen OV, niet zonder gids over straat) en het in je rug voelen van de ogen van de honderden politieagenten en militairen, kan ik wel zeggen dat dit mijn grootste reisavontuur ooit is. Zie hier alvast een paar foto's van de debatterende monniken in het Sera-monestary, het Potala Palace waar de Dalai Lama ooit woonde en wij, 'de drie musketiers'. Wij gaan twee heel speciale weken tegemoet hier op het dak van de wereld waar altijd de zon schijnt, en is het niet buiten dan wel in de harten van de mensen... Tashi Delek!
Ga voor de plaatjes naar de fotosite.
Pim, Katie en ik hebben een enorm spannende week achter de rug en zijn hier eergisteren met stijve schoudertjes en gerimpelde voorhoofdjes uit de trein gestapt. Uiteindelijk hebben we op drie verschillende plaatsen in China -en die liggen NOGAL ver uit elkaar- visumaanvragen gedaan. Door al het geregel de afgelopen drie weken mochten we dan wel een blackmarket treinkaartje en een entreebewijs voor Tibet hebben, maar inmiddels zou ons visum nog maar heel even geldig zijn. Onze eerste aanvraag was namelijk verpest doordat we hadden verteld dat we naar Tibet gingen. Dom! Nooit eerlijk zijn tegen Chinese officials. Met een onzinverhaal zijn we 500 km verderop wel door de procedure gekomen en hebben drie uur voordat de trein vertrok ons verlengde visum opgehaald. Eindelijk!! Na drie weken stress en twee maanden voorbereiding was het dan allemaal gelukt. Willen we op de trein stappen, staan we op het verkeerde station!! Verschrikkelijk. Met gezwinde spoed ook deze drempel overkomen en rennend en puffend vonden we ons plekje in de trein.
De treinreis (de hoogste van de wereld, nl gemiddeld 4500m!) was prachtig qua omgeving en zeer bijzonder; we zaten twee dagen en nachten opeengepakt met duuzend chinezen/tibetanen op een veel te kleine ruimte, en als ik er nou bij vertel dat hun persoonlijke hygiene toch echt wat anders is dan die van ons, dan begrijp je dat we regelmatig ons verstand op nul moesten zetten. Ik was de hele reis intens zenuwachtig dat de politie achter ons aan zou komen en we zijn ook flink aan de tand gevoeld, bijna van de trein gegooid maar.... daar rolde de trein na 48 uur Lhasa binnen op 17 maart 2010, 16.30u. Het mooiste moment van deze vakantie was het zien van Lobsang, onze gids, met wie we al twee maanden contact hebben en die we nu eindelijk mochten ontmoeten. We kregen een witte sjaal als welkom en maakte letterlijk een rondedansje arm in arm. WOW!! We zijn er!! Hij was net zo blij als wij.
En nu na twee dagen Lhasa, het bezoeken van kloosters, het ontmoeten van zo veel mooie mensen, het onderworpen zijn aan regels (niet na 21u naar buiten, niet praten met Tibetanen, geen foto's maken van politie, geen OV, niet zonder gids over straat) en het in je rug voelen van de ogen van de honderden politieagenten en militairen, kan ik wel zeggen dat dit mijn grootste reisavontuur ooit is. Zie hier alvast een paar foto's van de debatterende monniken in het Sera-monestary, het Potala Palace waar de Dalai Lama ooit woonde en wij, 'de drie musketiers'. Wij gaan twee heel speciale weken tegemoet hier op het dak van de wereld waar altijd de zon schijnt, en is het niet buiten dan wel in de harten van de mensen... Tashi Delek!
Ga voor de plaatjes naar de fotosite.
posted by Jantine at 16:09
0 comments
