Tibet's sweet, Tibet's bitter

Meer plaatjes zien? Ga naar de fotosite. Hier vind je niet alleen foto's van Tibet, maar ook alle andere foto's van San Fransisco, Nieuw Zeeland, Indonesie, Sydney, Hong Kong, China, Nepal en uiteraard Pim's dieren- en plantenshow.

Het contrast tussen Nepal en Tibet kan niet groter zijn. Vanuit de noordelijke kant van de Himalaya reden we met de Landcruiser over intens enge bergwegen om via het laatste Chinese grensdorpje, na een grondige securitycheck, voet in Nepal te zetten. De tijd gaat dan plotsklaps 2,25u vooruit maar het meest opmerkelijk zijn de veranderde sfeer en het warme weer. Van het kille, strakke China naar het losse, gezellige Nepal. Van de kou en de woestijnachtige omgeving naar kleurige begroeiing en een heerlijke 30 graden met bries. Bizar!! In Kathmandu stortten we ons gisteravond op vers brood, falafel en salade - eindelijk vers eten zonder yaksmaak.

Uniek Tibet
Nu lijkt het misschien zo dat Tibet (dat deel van China is) ons weinig plezier heeft gebracht, maar dat is niet zo. Tibet is uniek qua natuur, de mensen zijn bijzonder gastvrij en vrolijk, en het leren over hun cultuur en geloof was heel inspirerend. We hebben een enorm gave en spannende hike gemaakt op 5000 m hoogte door besneeuwde valleien, slapend in een tentje bij -10 graden, kaartspelend naast een vuurtje met onze gids en yak-mannen, wandelend over ruige passen (we begonnen allebei ziek aan de hike, ik met keelontsteking en Pim met overgeven/diarree maar kwamen er wonder boven wonder helemaal beter uit na vier dagen...). We hebben kloosters bezocht in zonovergoten Tibetaanse bergdorpjes. Enorm veel lol gehad met onze reisgenoten Katie, onze gids en onze chauffeur. Stoer rondgesjeest met onze witte fourwheeldrive door letterlijk adembenemende landschappen (wat wil je op gemiddeld 5000 m hoogte). We hebben aan de voet van de Mount Everest gestaan, omhoogkijkend naar de besneeuwde top die van alles op de aarde het dichtst bij de hemel is. Wauw...

Een gevangenis..
Toch laat deze reis ook een bittere nasmaak achter. Zoals een gids zei: Tibet is eigenlijk een gevangenis. Voor de Tibetanen is het erg moeilijk hun eigen cultuur te behouden en de controle van de Chinese overheid is enorm. Dat zie je en dat voel je. Er zijn overal soldaten die je in de gaten houden - als je in Lhasa op straat een gesprekje voert met een Tibetaan komt er direct politie op je af. We mochten niet in een Tibetaans Guesthouse slapen maar moesten verplicht naar een Chinees megahotel. Ook onderweg werden we voortdurend gecontroleerd. Onze gids kon zelfs het laatste deel van de reis niet met ons mee omdat de grens naar Nepal momenteel heel streng wordt bewaakt, en Tibetaanse mensen niet worden vertrouwd. En dan te bedenken dat veel mensen van zijn generatie Tibetanen zelf na hun middelbare school een tigdaagse voettocht/vlucht naar India hebben gemaakt, dwars door de Himalaya. Met plastic zakken in de schoenen als bescherming tegen de sneeuw en met als enig voedsel meel vermengd met gesmolten sneeuw. Dit, om te ontsnappen aan het Chinese regime. Zo konden ze een studie volgen in Dharamsala aan de opleiding van de Dalai Lama, die nog steeds door de Tibetanen als spiritueel en politiek leider wordt beschouwd - en dus echt verafschuwd wordt door China. Dat is momenteel bijna onmogelijk omdat de grens met Nepal steeds strenger wordt bewaakt.
Onze gids is nu een organisatie aan het opzetten die arme mensen op het platteland helpt hun positie te verbeteren, een goede zaak want het wordt de Tibetanen niet makkelijk gemaakt hoewel China ook welvaart, scholing en voorzieningen brengt. Dit is een complexe situatie die niet in een paar woorden te vatten is, maar zeer de moeite waard om verder over te praten. We hebben de afgelopen weken allerlei bijzondere verhalen gehoord; ik ben nu bezig ze in een artikel te gieten en wie weet te publiceren. Deze komt uiteraard op deze blog terecht zodra gereed!
Bijna naar huis
Op dit moment, in Kathmandu, genieten we erg van alle comfort zoals een warme douche, het lekkere eten en het kunnen lezen van kranten en verkeersborden. De komende week is de laatste van deze reis. We gaan het rustig aan doen, de stad verkennen, winkelen :) en een kleine hike maken in de omgeving. En dan is het alweer tijd om naar huis te gaan na vier maanden avontuur! We hopen dat je net zoveel hebt genoten van onze verhalen als wij van onze reis, en bij wijze van afsluiting hierbij een passende (lichtelijk ingewikkelde) quote die we vandaag in een Nepalees tijdschrift vonden.

Why are we travelling? Because, to know yourself and to decide between what's your choice and what's simply handed to you by tradition, you have to see what choices and traditions others have, as a contrast.

Namaste, Tashi Delek, Ni Hou, Salam, Good bye, tot ziens!

PS onderstaand plaatje kregen we per mail van Stephan, met een dikke vette knipoog!

Het Grote Tibet-avontuur

We zijn in Tibet. Ja, je leest het goed, we zijn in Tibet. Niemand die ons nog uit Tibet krijgt. En dat middenin het politiek gevoelige maart, gedurende een dikke twee weken, met maar een handvol andere buitenlanders.



Pim, Katie en ik hebben een enorm spannende week achter de rug en zijn hier eergisteren met stijve schoudertjes en gerimpelde voorhoofdjes uit de trein gestapt. Uiteindelijk hebben we op drie verschillende plaatsen in China -en die liggen NOGAL ver uit elkaar- visumaanvragen gedaan. Door al het geregel de afgelopen drie weken mochten we dan wel een blackmarket treinkaartje en een entreebewijs voor Tibet hebben, maar inmiddels zou ons visum nog maar heel even geldig zijn. Onze eerste aanvraag was namelijk verpest doordat we hadden verteld dat we naar Tibet gingen. Dom! Nooit eerlijk zijn tegen Chinese officials. Met een onzinverhaal zijn we 500 km verderop wel door de procedure gekomen en hebben drie uur voordat de trein vertrok ons verlengde visum opgehaald. Eindelijk!! Na drie weken stress en twee maanden voorbereiding was het dan allemaal gelukt. Willen we op de trein stappen, staan we op het verkeerde station!! Verschrikkelijk. Met gezwinde spoed ook deze drempel overkomen en rennend en puffend vonden we ons plekje in de trein.



De treinreis (de hoogste van de wereld, nl gemiddeld 4500m!) was prachtig qua omgeving en zeer bijzonder; we zaten twee dagen en nachten opeengepakt met duuzend chinezen/tibetanen op een veel te kleine ruimte, en als ik er nou bij vertel dat hun persoonlijke hygiene toch echt wat anders is dan die van ons, dan begrijp je dat we regelmatig ons verstand op nul moesten zetten. Ik was de hele reis intens zenuwachtig dat de politie achter ons aan zou komen en we zijn ook flink aan de tand gevoeld, bijna van de trein gegooid maar.... daar rolde de trein na 48 uur Lhasa binnen op 17 maart 2010, 16.30u. Het mooiste moment van deze vakantie was het zien van Lobsang, onze gids, met wie we al twee maanden contact hebben en die we nu eindelijk mochten ontmoeten. We kregen een witte sjaal als welkom en maakte letterlijk een rondedansje arm in arm. WOW!! We zijn er!! Hij was net zo blij als wij.



En nu na twee dagen Lhasa, het bezoeken van kloosters, het ontmoeten van zo veel mooie mensen, het onderworpen zijn aan regels (niet na 21u naar buiten, niet praten met Tibetanen, geen foto's maken van politie, geen OV, niet zonder gids over straat) en het in je rug voelen van de ogen van de honderden politieagenten en militairen, kan ik wel zeggen dat dit mijn grootste reisavontuur ooit is. Zie hier alvast een paar foto's van de debatterende monniken in het Sera-monestary, het Potala Palace waar de Dalai Lama ooit woonde en wij, 'de drie musketiers'. Wij gaan twee heel speciale weken tegemoet hier op het dak van de wereld waar altijd de zon schijnt, en is het niet buiten dan wel in de harten van de mensen... Tashi Delek!

Ga voor de plaatjes naar de fotosite.

Een weekje China

Dag mensen,

We zitten nu al een week in de miljoenenstad Cheng Du in de Chinese provincie Sichuan. Er is hier prachtige natuur, een levendig stadscentrum en het is onwijs interessant om de Chinese cultuur te leren kennen. Maar we zijn hier voor een andere reden: een oneway ticket naar Tibet regelen. Dat is een heel gedoe. Naast een visum voor China hebben we voor Tibet, als provincie van China, ook een speciaal permit nodig. Deze is moeilijk te krijgen. Daar komt bij dat het sinds een paar weken zo'n beetje onmogelijk is om een trein- of vliegticket te boeken naar Lhasa, de hoofdstad van Tibet. Maar! We komen stap voor stap dichterbij. Bij het hostel (Sim's Cozy Garden Hostel) helpen ze ons met objectieve informatie over alle mogelijkheden. En we hebben supergoed contact met Lobsang, de Tibetaanse gids die we via Wout en Heidi kennen. Met hem hebben we al een prachtige rondrit uitgestippeld inclusief hike. En vanochtend hebben we heel goed nieuws ontvangen: hij heeft onze permits geregeld! Dat is echt heel gaaf en bijzonder!



Nu dus nog de reis. Maart is een politiek gevoelige maand en het vliegtuig of de trein die wel gaat zit al bomvol omdat het een drukke reistijd is voor de Chinezen vanwege het Chinese nieuwjaar. Dus makkelijk gaat het niet worden. Samen met Katie onze reisgenoot gaan we lekker aan de slag (leuren bij ambtenaren en ticketofficers, dat werk...)

Groetjes uit China!

Pim en Jantine

PS: We kunnen zelf deze blog nu niet lezen of bijwerken maar gelukkig hebben we wat hulp uit Nederland hierbij

Hoe Bali ons bedwelmt

Op 't moment van dit schrijven zijn we op Gili Air, een piepklein eilandje bij Lombok. Maar laten we nog even terugkijken naar onze tijd op Bali waar we op 18 januari zijn aangekomen. Ik probeer heus het kort te houden, maar het lukt niet erg. Te veel te vertellen! Wil je plaatjes zien ga dan naar de fotosite.


Horen, zien en...
Bali....is prachtig, is druk, is veel. Je kan het een uitdaging voor al onze zintuigen noemen. Uiteraard sloeg ons bij aankomst in Denpasar de warmte om de oren, aangevuld met de klamheid die bij het regenseizoen hoort. Wennend aan deze nieuwe situatie hebben we in Denpasar vooral rustig rondgelopen rondgekeken. Dan heb je de geuren. Die van uitlaatgassen van de overal aanwezige scooters die als kuddes bizons over de prairie hun benzinewolken door de straten uitstoten. Verder is de indringende geur van wierook steeds om je heen. Dagelijks offeren de vrouwen hier meermaals aan allerlei Hindu- en lokale goden. Elk gebouw, dus ook een winkel, pompstation of bank, heeft een eigen tempeltje of altaartje waar de goden worden verwend met hapjes, bloemen en rokende geurstokjes. En wat is er verder nog, ach zoveel te zien... tempels, jungle, rijstvelden.... Het pittige eten en het geluid van verkeer en ondernemers naar toeristen (Taxi! Taxi! Maybe tomorrow? Or dinner? Massage?) maken de ervaring compleet, bedwelmend.


Tjillen dus!
Niet gek dus dat we besloten Indonesië als rustige tussenstop te gebruiken na het rondreizende circus in Nieuw Zeeland, anticiperend op het uitdagende China. We ondernemen hier niet al te veel, en blijven langer op een plek. Zo hebben we in Ubud een week bij kunstenaar Londo in een bungalow gezeten. Uitzicht over de rijstvelden, lezen, mediteren en af en toe met de scooter naar ‘de stad’ voor een hapje. Die scooter was een enorm leuk vervoersmiddel omdat je opeens niet meer herkenbaar bent als toerist maar met je helm op tussen de Balinezen scheurt. Ha! Eindelijk niet dat oeverloze gevraag en gezeur aan je hoofd. De scooter heeft ons op menig tochtje meegenomen met als hoogtepunt een drie dagen durende verkenning van het zuiden waar we er tijdens een spannende rit naar een vulkaan achter kwamen dat zonder regenkleding het erg NAT is om 6 uur durende stortbuien te weerstaan. Hilarische taferelen, en heel veel leuke types leren kennen die ons tijdelijk onderdak boden. Een wandeling over de vulkaan heeft het niet mogen worden, wel een prachtige tocht door de rijstvelden in Tirtagangga. “If not now, maybe in a next life” is een veelgehoorde uitspraak hier. Bali is klein, maar is er zoveel te doen en te zien, dat ik me wel afvraag of we die rust echt ‘gepakt’ hebben.. Het moet een geruststellend idee zijn dat je als Hindu waarschijnlijk genoeg tijd hebt om gereincarneerd en wel verder kunnen gaan met je bezigheden in een volgend leven.

Selamat siang, ook namens Pim,
Jantine

Wonderschoon Nieuw Zeeland

Lieve mensen, wat was Nieuw Zeeland prachtig! Die natuur.. adembenemend! De steden, de cultuur.. mwa.. niet om over naar huis te schrijven dus dat doen we lekker niet. Op dit moment staan we in Sydney op het punt naar Indonesie te vliegen, maar het is weer hoog tijd voor een update, dus dat komt eerst! De foto's vind je hier.


Zuidereiland
Waar waren we gebleven? O ja, de gezellige kerstdagen in Mt Manganui op het Noorder Eiland. Van daaruit, na afscheid van onze maatjes uit Nederland te hebben genomen, zijn we naar het zuiden afgereisd. Die natuur dus... zo heb je in het noorden landelijke vlaktes, met 100 km verderop verbazingwekkende ‘sounds’ – een soort fjorden - en weer 50 km verder jungle en stranden. Het Abel Tasman Park trok ons erg aan, en daar hebben we een paar volle dagen gehiked. Absurd: we liepen naast goudgele stranden met azuurblauw water, maar dan dóór het regenwoud. Verder naar het zuiden reizend, reden we over snelwegen langs de Abel Tasman Sea – behoorlijk ruig – waardoor je opeens pinguins rechts langs de kant van de weg ziet waggelen terwijl links de tropische bloemen bloeien. Om niet te spreken van het dorpje Franz Joseph waar we een geniale gletsjerhike hebben gedaan, waarna we konden bijtanken in natuurlijke 'hotpools' en vervolgens overnachtten in onze campervan onder de gigantische bomen van een regenwoud. Alle uitersten bij elkaar, insect 'repellent' op je armen smeren terwijl je een biertje drinkt in een ski-hut – we vinden het allemaal maar heel bijzonder! We hebben ook uiterste weeromstandigheden meegemaakt; van behoorlijk warm tshirt en slipper-weer tot aanhoudende regen en onweer. In Nederland mag het dan sneeuwen, hier hebben we de meeste regenval in 10 jaar meegemaakt! Overigens wel een beeetje jammer dat we het sneeuw-epistel in Nederland missen, het lijkt me prachtig om te zien! Leuk dat we veel foto's van thuis toegestuurd krijgen zodat we de wit besneeuwde Kerkdijk (Heerde) toch mogen ervaren.

Back to basics
Het kamperen in de campervan was een ervaring op zich. Het blijkt dat er toch heel veel plekjes in Nieuw Zeeland zijn waar je NIET mag wild kamperen. En dat niemand- nergens precies weet waar welke camping is. Dus da's best een ge-zoek. Wij zetten onze kaarten steeds in op de DOC-sites, campingsites in the middle of nowhere - middenin een national park, aan een meer of aan de voet van een berg. Wel zonder wc of stromend water, maar ach, we waren toch back to basics? Ook zeer basic was het iedere avond koken op 1 gaspitje, het voortdurend ombouwen van de campervan van slaap- naar woontoestand en het gedurende 1 maand leven op 2 m2. Prachtig overigens was de campingsite onderaan Mt Cook - NZ's hoogste berg met 3700m. Vanuit de camper keek je tegen een enorme gletsjer aan; het licht dat dit veroorzaakt deed bijna pijn aan onze ogen! Oh ja, ook heel basic was het onszelf insluiten in de camper. Alles dichtdoen om de zonsondergang achter de berg te zien, en als het donker is terugkomen en merken dat de sleutel nog in het contact hangt.. Aardige buren met een tentharing wisten raad, en ook de rest van het veldje deed mee aan het 'Jeuj! we hebben de camper opengebroken' - feestje. Maak je geen zorgen, de camper is inmiddels heelhuids thuis in Christchurch.


Op naar Indonesie!
In Christchurch hebben we nog wat heerlijke dagen met Wout en Heidi doorgebracht. Lees: biertjes/koffies drinken, poolen, bijkletsen, over kaarten van Tibet en Bali gebogen de heimweeverhalen en reistips van Wout beluisteren. Erg erg leuk. En nu? Nu gaan we onze tas inpakken om naar Denpasar in Indonesie te vliegen. Spannend! Nu is het gemakkelijke westerse leventje voorbij en gaan we Azie verkennen. Ik ken alleen Thailand, Pim heeft ook Laos en Nepal gezien, genoeg nieuws dus!

We horen dat de sneeuw inmiddels vervaagt in Nederland. Succes met de modderboel ;) en tot de volgende update. Liefs van ons beide!